झोप हा माझा अतिशय आवडता विषय आहे. त्याबरोबरच गादी सुद्धा . ह्या लेखाच्या कॉन्टेक्सट मधली गादी ही बेड नसून प्युअर गादी आहे. :-) एकदा माणूस गादीत गेला, की गेला , म्हणजे झोपाळू माणूस. मग त्याला आजूबाजूला ढोल ताशे, तोंडावर येणारे सूर्यकिरण , पक्ष्यांचे विविध आवाज, वगैरे वगैरे काहीच ऐकू येत नाहीत. एका मनाच्या अतिशय आनंदी स्टेट मध्ये गादीसारखी साधीसुधी गोष्ट आपल्याला नेऊन ठेवते.
गादीवर मनापासून प्रेम असले पाहिजे आपले, वर्षानुवर्ष आपल्याला जी गोष्ट एक छान झोप द्यायला मदत करते तिचे आपण ऋणी नक्कीच असायला हवे. आता झोप ही प्रत्येक व्यक्तीची 'प्रोप्राईटरी' असते. हक्काची. आणि ती जगभरातल्या वेगवेगळ्या रिसर्च प्रमाणे, प्रत्येकाची वेगवेगळी असते. काहींना अगदी थोडकीच, तासांची, मिनिटांची , पुरते, काहींना ९ ते १० तास कमीत कमी लागतात तर काहींना ४ तासही पुरतात.
ह्यात कमी झोप चालणारे माझ्यामते गादीच्या इतक्या प्रेमात नसावेत, तर जास्त झोप लागणारे नक्कीच जास्त प्रेमात असतात गादीच्या. मला कमी झोपून ही अगदी साडेपाच वाजता पहाटेही तरतरीत असणार्यांबद्दल अतिशय आदर वाटतो. मला मनापासून कधीकधी पहाटे उठून योगासने, प्राणायाम, धावणे, चालणे ह्यापैकी काही फिटनेस रि लेटेड गोष्टी कराव्याशाही वाटतात, पण मनातल्या मनात. मग मी पूर्वी स्वतःवर चिडून, तर आता अजिबात न चिडता मनातल्या धावपट्ट्या कव्हर करते. गादीत झोपूनही म्हणजेच आडवे पडूनही आपण मेडिटेशन उर्फ त्यात लागलेली झोप, किंवा शवासन किंवा डीप ब्रीदिंग करण्याच्या क्लुप्त्या मला सुचल्या आहेत आणि त्या मी इम्पलिमेन्ट ही केल्या आहेत. पक्ष्यांना, कबुतरांना मी एक पत्ररूपे मेसेज ही पाठवते, की "तुम गाओ हम सो जायें, कुछ सपनों में खोजायें, तुम गाओ हम सो जायें."
आता स्वप्नांचे बोलायचे झाले तर तीही नेमकी छान छान, अगदी उठायच्या वेळीच पडतात, मग ऑपशन असा राहतो की ती पूर्ण करायची का मग झपकन उठायचे? सुंदर सा कर्णकर्कशः अलार्म परत परत वाजत असतात्ना?
खरं तर पहिल्या अलार्म ला उठणे खूप महत्वाचे असते, एकदा मिस झाला की झाला. थांबला तो संपला. म्हणतात ,तसाच स्नूझला तो संपला.
जो खरा आणि ओरिजिनल झोपाळू असतो तो आपली झोप पूर्ण करायला कितीही माइल्स जाऊ शकतो. जपानी लोक इतके काम करतात कि ते गादी असो नसो, कुठेही झोप कव्हर करतात. आपल्या मुंबई ट्रेन तर झोप कव्हर करण्याचे एक मोठे साधन आहे. कार मधल्या सीट उर्फ गादी मध्ये ही झोप काढता येऊ शकते, अर्थात जर गाडी चालवत नसलात तर.
ही सगळी अलार्म, पहाट , सकाळ, पक्षी , झोप, गादी , पांघरूण ह्यांची झटपट, हे झोपाळू माणसांचे एवढे खोफनाक कॉम्बिनेशन आहे की बस. ज्याचे जळते शेवटी त्यालाच कळते. आणि झोपेचा वर्षानुवर्ष बॅकलॉग असलेली माणसं ह्या कर्म-फळ चक्रातून पळवाट काढताच राहातात. एक मन सांगत राहतं ही "रुक जा रात ठहर जा रे चंदा" (आता तर सूर्यही आला, तो काही चंद्रासारखा रोमँटिक नाही), आणि दुसरे मन, जे उद्योगशील आहे , ते म्हणत राहतं गादीला : "कोई कितना भी बहकावे, चले चलो" :-)
गादीवर मनापासून प्रेम असले पाहिजे आपले, वर्षानुवर्ष आपल्याला जी गोष्ट एक छान झोप द्यायला मदत करते तिचे आपण ऋणी नक्कीच असायला हवे. आता झोप ही प्रत्येक व्यक्तीची 'प्रोप्राईटरी' असते. हक्काची. आणि ती जगभरातल्या वेगवेगळ्या रिसर्च प्रमाणे, प्रत्येकाची वेगवेगळी असते. काहींना अगदी थोडकीच, तासांची, मिनिटांची , पुरते, काहींना ९ ते १० तास कमीत कमी लागतात तर काहींना ४ तासही पुरतात.
ह्यात कमी झोप चालणारे माझ्यामते गादीच्या इतक्या प्रेमात नसावेत, तर जास्त झोप लागणारे नक्कीच जास्त प्रेमात असतात गादीच्या. मला कमी झोपून ही अगदी साडेपाच वाजता पहाटेही तरतरीत असणार्यांबद्दल अतिशय आदर वाटतो. मला मनापासून कधीकधी पहाटे उठून योगासने, प्राणायाम, धावणे, चालणे ह्यापैकी काही फिटनेस रि लेटेड गोष्टी कराव्याशाही वाटतात, पण मनातल्या मनात. मग मी पूर्वी स्वतःवर चिडून, तर आता अजिबात न चिडता मनातल्या धावपट्ट्या कव्हर करते. गादीत झोपूनही म्हणजेच आडवे पडूनही आपण मेडिटेशन उर्फ त्यात लागलेली झोप, किंवा शवासन किंवा डीप ब्रीदिंग करण्याच्या क्लुप्त्या मला सुचल्या आहेत आणि त्या मी इम्पलिमेन्ट ही केल्या आहेत. पक्ष्यांना, कबुतरांना मी एक पत्ररूपे मेसेज ही पाठवते, की "तुम गाओ हम सो जायें, कुछ सपनों में खोजायें, तुम गाओ हम सो जायें."
आता स्वप्नांचे बोलायचे झाले तर तीही नेमकी छान छान, अगदी उठायच्या वेळीच पडतात, मग ऑपशन असा राहतो की ती पूर्ण करायची का मग झपकन उठायचे? सुंदर सा कर्णकर्कशः अलार्म परत परत वाजत असतात्ना?
खरं तर पहिल्या अलार्म ला उठणे खूप महत्वाचे असते, एकदा मिस झाला की झाला. थांबला तो संपला. म्हणतात ,तसाच स्नूझला तो संपला.
जो खरा आणि ओरिजिनल झोपाळू असतो तो आपली झोप पूर्ण करायला कितीही माइल्स जाऊ शकतो. जपानी लोक इतके काम करतात कि ते गादी असो नसो, कुठेही झोप कव्हर करतात. आपल्या मुंबई ट्रेन तर झोप कव्हर करण्याचे एक मोठे साधन आहे. कार मधल्या सीट उर्फ गादी मध्ये ही झोप काढता येऊ शकते, अर्थात जर गाडी चालवत नसलात तर.
ही सगळी अलार्म, पहाट , सकाळ, पक्षी , झोप, गादी , पांघरूण ह्यांची झटपट, हे झोपाळू माणसांचे एवढे खोफनाक कॉम्बिनेशन आहे की बस. ज्याचे जळते शेवटी त्यालाच कळते. आणि झोपेचा वर्षानुवर्ष बॅकलॉग असलेली माणसं ह्या कर्म-फळ चक्रातून पळवाट काढताच राहातात. एक मन सांगत राहतं ही "रुक जा रात ठहर जा रे चंदा" (आता तर सूर्यही आला, तो काही चंद्रासारखा रोमँटिक नाही), आणि दुसरे मन, जे उद्योगशील आहे , ते म्हणत राहतं गादीला : "कोई कितना भी बहकावे, चले चलो" :-)
