तसे कितीतरी जाता येत दिसतात आणि मीही दुर्लक्ष करते आजकाल. तीच ती फुले आणि त्यांचे गजरे हातात घेऊन विकणारी माणसे, जास्त करून बायका. गर्दी. त्याच त्या पानांच्या पुड्या. कित्येक वर्षे गेली आणि मी ही अशीच गजरा विसरलेली राहिले आणि आज अचानक आई म्हणाली, वेळ चांगल्या रीतीने घालवण्यासाठी मी थोडी फुले घेऊन आले मोगर्याची आणि मस्त गजरे केले, तुलाही दिले असते.
अचानक मधली सगळी वर्षे हवेत विरून गेली आणि मला एकदम नुसत्या त्या मोगर्याच्या देखण्या फुलांच्या आणि कळ्यांच्या आठवणीने एकदम प्रसन्न वाटले. आणि त्यांचा दिसण्यापेक्षाही एकदम धमाल फ्रेश वाटवून सोडणारा गजर्याचा वास..
एक एक कारागिरी असते..गजरे करणे ही पण. आणि तेही त्याच्यातल्या सर्व फुलांमध्ये सुसूत्रता वाटेल असे. माझी आई ने ही कला उत्तम शिकली होती. कित्येक महिने वर्ष अशी गेलेली की संध्याकाळ अखी च्या अखी फुले sort out करणे आणि गजरे बनवणे ह्यात जायची. मी ह्या सर्वात प्रेक्षक जास्त असे, थोडा प्रयत्न ही केला होता गजरे बनवण्याचा आणि जमले ही. पण हा गजरा महोत्सव जो आमच्याकडे चालला तो मात्र अफलातून होता. मी त्या फुलांशी इतकी एकरूप झाले की बस. सगळ्यात मुख्य म्हणजे आपण कित्येकदा एखाद्या कारागिरी चे final outcome बघतो. पण सुरवातीपासून शेवटी ते कसे घडले हे बघायला मिळत नाही, जमत नाही किंवा आपले लक्षच जात नाही त्या process कडे.
आणि हे सगळे गजरे जसे न सांगता आले, तसेच गेलेही. ते काही उदबत्तीचा धूर नव्हते की हवे तेंव्हा हवे तितके उग्रपणे पसरत राहतील. ते सर्व real होते. मी विचार करत राहिले- आईला आताही जमले असतील का तसेच गजरे करायला. आणि मग मधल्या इतक्या वर्षांचे काय? का राहून गेले असतील ते बनवायचे ? मी तर माझ्या स्वतःच्या अभ्यास आणि करिअर मध्ये बुडून गेले कि ते गजरे कुठे गेले ह्याचा विचारही मी केला नाही..आता खंत वाटली थोडीशी. हा सगळा गजरा phenomenon असा विरून का गेला?
पण असो. का कसे कधी कुठे पेक्षा आजचा दिवस आईने गजरे करून घालवला ह्याचे खूप छान वाटले. माझ्यापर्यंत ही ते पोचले..मलाही ते भिडले आणि पुन्हा एकदा त्यांची आठवण करून गेले. कुठेतरी काहीतरी फुलले तरी..?
अचानक मधली सगळी वर्षे हवेत विरून गेली आणि मला एकदम नुसत्या त्या मोगर्याच्या देखण्या फुलांच्या आणि कळ्यांच्या आठवणीने एकदम प्रसन्न वाटले. आणि त्यांचा दिसण्यापेक्षाही एकदम धमाल फ्रेश वाटवून सोडणारा गजर्याचा वास..
एक एक कारागिरी असते..गजरे करणे ही पण. आणि तेही त्याच्यातल्या सर्व फुलांमध्ये सुसूत्रता वाटेल असे. माझी आई ने ही कला उत्तम शिकली होती. कित्येक महिने वर्ष अशी गेलेली की संध्याकाळ अखी च्या अखी फुले sort out करणे आणि गजरे बनवणे ह्यात जायची. मी ह्या सर्वात प्रेक्षक जास्त असे, थोडा प्रयत्न ही केला होता गजरे बनवण्याचा आणि जमले ही. पण हा गजरा महोत्सव जो आमच्याकडे चालला तो मात्र अफलातून होता. मी त्या फुलांशी इतकी एकरूप झाले की बस. सगळ्यात मुख्य म्हणजे आपण कित्येकदा एखाद्या कारागिरी चे final outcome बघतो. पण सुरवातीपासून शेवटी ते कसे घडले हे बघायला मिळत नाही, जमत नाही किंवा आपले लक्षच जात नाही त्या process कडे.
आणि हे सगळे गजरे जसे न सांगता आले, तसेच गेलेही. ते काही उदबत्तीचा धूर नव्हते की हवे तेंव्हा हवे तितके उग्रपणे पसरत राहतील. ते सर्व real होते. मी विचार करत राहिले- आईला आताही जमले असतील का तसेच गजरे करायला. आणि मग मधल्या इतक्या वर्षांचे काय? का राहून गेले असतील ते बनवायचे ? मी तर माझ्या स्वतःच्या अभ्यास आणि करिअर मध्ये बुडून गेले कि ते गजरे कुठे गेले ह्याचा विचारही मी केला नाही..आता खंत वाटली थोडीशी. हा सगळा गजरा phenomenon असा विरून का गेला?
पण असो. का कसे कधी कुठे पेक्षा आजचा दिवस आईने गजरे करून घालवला ह्याचे खूप छान वाटले. माझ्यापर्यंत ही ते पोचले..मलाही ते भिडले आणि पुन्हा एकदा त्यांची आठवण करून गेले. कुठेतरी काहीतरी फुलले तरी..?
