तो कौन मांगता?

हमको मेरी नाही मंगता हमको लिली नाही मंगता हम संड्रा फ्रोम बांद्रा नाही मंगता, तो कौन मांगता?

छोटीसी बात है पार अपना दिल नही समझता. हे हिंदी गाणे तसे काही फार संगीतातील मास्टर पीस वगैरे नव्हते , पण गम्मत म्हणजे त्यातील हे शब्द इंटरेस्टिंग आहेत.

 आपल्या प्रत्येकाचीच काही ध्येये असतात, उद्दिष्टे  असतात, किंवा अगदी एवढे वजनदार शब्द नाही वापरले तरी काही हव्या असलेल्या गोष्टी अस्तात. आपण कित्येक वेळा त्या अशा मांडतो (मनातल्या मनात पण) शब्दात की त्या  कळत नकळत  नकळत - आपल्याला काय नको आहे ह्याकडे झुकतात. पण मग एक प्रश्न असतो जो म्हणतो- पण नक्की हवे काय आहे? आणि ते आपण जास्तीत जास्त
बारकाव्याने define करू शकतो का? कब, कहा, कैसे?

मग एक मन म्हणत की आपल्या control च्या बाहेर  कितीतरी  गोष्टी आहेत, त्यांचे काय? त्या सर्व आपण थोडीच ह्या व्याख्यांमध्ये लिहून काढू शकणार आहोत? त्या रिस्क चे काय?

मगर भिरभी - इस बात का तो यकीन ही- के येह मुमकिन है. आपल्या मनात आपल्याला माहिती आहे त्यापेक्षा बर्याच जास्त capabilties आहेत. आपण जे बघतो ऐकतो फील करतो हे सर्वच एका मोठ्या giagiantic computer सारखे आपल्या मनात store केले जाते. आपण जे भविष्यात डोकावून बघतो, ऐकतो , फील करतो हे सुद्धा त्यातलेच एक. एक कलाकार जसे हळूहळू चित्र रंगवत जातो तसेच आपण सर्वच जण काही न काही चित्र रंगवत असतो. आणि आपल्याला जे हवे आहे ते साकारण्यात की चित्रे, ह्या feelings , आपल्याला खूप हातभार लावू शकतात. म्हणूनच म्हणतात न- be careful what you ask for, you might just get it .

सूर येती, विरून जाती

कंपने वार्यान्वारी, हृदयावरी..

खरोखरच, हे तावून सुलाखून जमलेले सूर सारे मनावर कब्जा करणारे असतात..मग ते हृदयनाथ मंगेशकर सारख्या आपल्या मातीतल्या कसलेल्या संगीतकार आणि गायकाचे असोत, वा मग तो आपलाच वाटणारा व्हान्जेलीस किंवा यांनी असोत, ते इतके प्रभावी असतात की आपल्याला हसवतात, रडवतात, मनाला एका वेगळ्याच दुनियेत घेऊन जातात आणि तिथून खरे तर कधीकधी परतच येऊन नये असे वाटते. असे वाटते काहीतरी नवीन सांगत राहावे त्यांनी आपल्याला, आपण काहीतरी नवीन बोलत राहावे त्यांच्याशी शांतपणे, काहीही न बोलता. आपले एक स्वतंत्र विश्व असते ना  ते..एकदा आपण आपल्या कार च्या खिडक्या बंद केल्या,  कि संवाद सुरु, बाहेरचा आवाज बंद! एकदा एक हेडफोन कानात घातला कि अजूनच जास्त बारकावे समजणार, मनाला भिडणार. आणि अगदीच आपल्याला असे एकाग्र करून घेता येणार नसेल सुरांच्या  प्रदेशात जाण्यासाठी, तर मनातल्या मनात आजूबाजूच्या आवाजांचे ignore button on करायचे प्रयत्नपूर्वक. की मग ह्या गाण्यात विचारल्या प्रमाणे त्या स्वरांचा स्वामी कोण , असा प्रश्नही पडत नाही.  आपण स्वामी आहोत असेही वाटत नाही आणि आपण स्वरांशी एकरूप होतो. कधी त्या सूरांमधील mood आपण बनतो, कधी आपला mood ते सूर घेतात आणि राहतो तो एक फ़क़्त ओमकाराचा सूर, ज्यातून कदाचित  हे सर्वच  निर्माण झाले आहे.

सुरांशी नाते म्हणजे असेच असते, जे खरे तर शब्दात  सांगता येणार नाही, पण जे ह्या वाटेवर आहेत, सुरांच्या वाटेवर, त्यांना एक पर्वणी आहे, कारण  खूप हळुवार वाटा आहेत आणि खाचखळगे कमी आहेत, मग ते सूर विरून जाणारेच का असेनात?

टेक अ ब्रेक

एकदम छान टीम होती आमची ती. ऑफिस सुद्धा एकदम कोणालाही आवडेल असे, प्रशस्त, आणि प्रसन्न वाटेल गेल्यागेल्या, असे. सगळेच आपापल्या कामात चांगले आणि एकमेकांतील कामातील approach वरून असलेले वाद सुद्धा मुद्देसूदपणे मांडणारे आणि ते resolve करणारे. मग घोडे कुठे अडले?

घोडे ब्रेक न घेतल्यामुळे अडले :-) शिकागो मधील आमचे workshop रंगत आलेले. अगदी जेवणाचाही ब्रेक न घेता किंवा विशेष लक्ष देऊन न जेवता..कॉफी प्यायली तरी कामाच्याच गप्पा..आणि तीच रंगत..थंडी वार्याची पण तमा न बाळगता आम्ही काम करत होतो..अर्थात मजा येत होतीच पण एका भल्या क्षणी माझ्या लक्षात आले की आता बस्स..म्हणजे काम थांबणे किंवा टीम सोडणे नाही पण ब्रेक घेणे. माझा हक्काचा. स्वतःचा. थोडेसे मोकळे आकाश बघण्याचा. जरा बाहेरची मस्त हवा खाण्याचा. कामाबद्दल न बोलण्याचा. आणि आपला आपला lunch शांतपणे दहा मिनिटे का होईना पण तरी एकटेच घ्यायचा. एकटे का, कारण मला working lunch मधून ब्रेक कोणी आपण हून दिला नसता ह्याची मला खात्री होती. माझे 'कॅलेंडर' आणि माझ्यासारख्या सर्वांचेच कॅलेंडर पहाटेपासून अगदी रात्री उशिरा पर्यंत ओपन होते सर्वांसाठी मिटिंग ठेवायला.

आपण कितीतरी वेळा म्हणत असतो मला आता एक ब्रेक हवा आहे, कशापासून तरी आणि कशापर्यंत तरी. आणि खरोखरच असा ब्रेक एकदम आपल्याला refresh करतो. मग तो कोणत्याही रुटीन म्हणवल्या जाणार्या गोष्टीतून असो. छोटा असो कि मोठा असो. लागतो एवढा नक्की. किती कुठे कसा हे प्रत्येक जण स्वतःसाठी ठरवतो. अर्थात ही झाली कामातील गोष्ट. आणि तेही आवडणाऱ्या. मग न आवडणाऱ्या कामातील ब्रेक बद्दल न बोललेलेच बरे...

घरून काम करणे अर्थातच work-from-home वाल्यांसाठी ही ब्रेक ची कल्पनाच पूर्णपणे बदलते. ब्रेक हवा असतोच पण तो घराच्या भिंतींपासून, आपल्या laptop पासून, आपल्या virtual co-workers पासून ज्यांना आपण कधीच भेटलेलो नसतो किंवा भेटणार नसतो..माझ्या एका घरून काम करणाऱ्या manager ने अगदी योग्य शब्दात सांगितले होते कि जेंव्हा तिला समजले कि तिला आता ऑफिस मधून काम करणे थांबवून पूर्णपणे घरून काम करावे लागणार आहे तेंवा तिला असे वाटले कि - as if it was a half death for her. कारण आता ब्पहिला प्रश्न पडला कि कामातून ब्रेक घेणार कुठे कसा कधी आणि कुठे? अर्थातच हळूहळू ह्या नवीन model मध्ये सुद्धा तिने ब्रेक घेण्याचे नवनवीन मार्ग शोधून काढले. म्हणतात न गरज ही शोधाची जननी असते. ब्रेक ची गरज राहतेच फ़क़्त पद्धत बदलते.

So remember to take a break and have a kit-kat, but stay refreshed :-) bye!!